سرپناه وکیل شجاع مردم تهران
تاریخ انتشار: ۲۰ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۰۰۸۶۲۴۷
همشهری آنلاین _ ثریا روزبهانی: این خانه روزگاری محل سکونت آیت‌الله سیدحسن مدرس، مرد مبارز و خستگی‌ناپذیر مجلس شورای ملی ایران، بود و حالا هم سکوی چوبی جایگاه مجلس را می‌توان در گوشه حیاط خانه دید، چراکه «موزه شهید مدرس و دارالقرآن امام علی(ع)» نام گرفته است.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
سه در چوبی پیش رویمان است که یکی کلون دارد و دیگری زنگ و آخری هیچ‌کدام اینها را.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
هنوز شیر فشاری آب گوشه حوض بزرگ وسط حیاط خودنمایی می‌کند. معماری بنا به‌واسطه تزئیناتش، به معماری‌های دوره پهلوی شباهت دارد، هر چند که نشانه‌هایی از معماری دوره قاجار هم دارد. خانه‌موزه شهید مدرس در ۳بخش، مبتنی بر سبک زندگی این مجاهد طراحی شده است: نخست حوزه علمیه که شهید مدرس در آن فقه و اصول تدریس می‌کرد و هم‌اکنون تبدیل به دارالقرآن امام علی(ع) شده است، دوم مکانی که در آن به امور مردم رسیدگی می‌کرد و با آنها دیدار داشت و بخش آخر هم محل زندگی‌شان.
پشت یکی از ویترین‌های شیشه ای اتاق، بریده‌ای از روزنامه انجمن اصفهان را می‌بینیم که بخش‌هایی از سخنان آیت‌الله‌مدرس در آن منتشر شده و ویترین مهم دیگر این گالری همان متن منتشرشده در روزنامه قانون است که شاکله اصلی موزه برمبنای توصیف‌های آن پایه‌گذاری شده است. همچنین گالری اصلی خود به ۳ بخش شامل عکس‌ها و اسنادی از دوران ترور، تبعید و شهادت آیت‌الله‌مدرس، دوران زندگی از کودکی و جوانی و بزرگسالی و شهید مدرس در دوران بعد از انقلاب اسلامی تقسیم شده است.
این ملک تا مدت‌ها انبار کتابفروشی بود تا اینکه در سال ۱۳۹۳ توسط حاج محمد انصاری، از خانواده کتابچی خریداری و پس از مرمت به‌عنوان دارالقرآن علی‌ابن‌ابیطالب و خانه‌موزه شهید مدرس با هدف فعالیت‌های فرهنگی، پژوهشی و اجتماعی و نیز گردآوری مستندات موزه‌ای مرتبط با شهید مدرس احیا شد تا ضمن حفظ میراث فکری آیت‌الله مدرس، زمینه‌ای برای ارائه خدمات به پژوهشگران و علاقه‌مندان به شهید مدرس فراهم کند.
منبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: هویت شهری تهران خانه موزه شهید مدرس خانه موزه آیت الله
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۰۸۶۲۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تصاویری از اجساد سالم؛ راز مومیایی خود به خود مردگان در یک منطقه چیست؟ (۱۶+)
در شهر سن برناردو پدیده‌ای موجب شگفتی کارشناسان و مردم آن منطقه شده‌است؛ اجسادی که فرایند تجزیه آنها مختل شده‌است.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در تصویری که در ادامه آمده است، کلووینسریس بجارانو را می‌بینید، زنی که مقابل یک جعبه شیشه‌ای زانو زده است تا جسد سنگ‌شده مادرش که ۳۰ سال پیش مرده است را ببیند.
زنی که ساتورنینا تورس د بجارانو نام داشته است، با همان لباس طرح رز و پیراهن پشمی سبزی که در آن دفن شده بود و یک گل میخک قرمز مصنوعی در دستانش در زمان خشک شده است.
بجارانو ۶۳ ساله در آخرین محل استراحت مادرش در موزه‌ای که جسد او و ۱۳ تن دیگر از شهر سن برناردو را به نمایش گذاشته بود، به خبرگزاری فرانسه گفت: «او هنوز صورت کوچک قهوه‌ای گرد و موهایش را دارد و به طور مرموزی پس از مرگ مومیایی شده است.»
این تنها مورد نبود؛ ده‌ها جسد مومیایی شده از سال ۱۹۶۳ تا به امروز، به این شکل یافت شده‌اند. روسیو ورگارا، راهنمای موزه، می‌گوید:« وقتی این اتفاقات رخ داد، برای مردم کمی غیرقابل باور به نظر می‌رسید؛ آنها فکر می‌کردند که اینها رویدادهایی ماوراء‌الطبیعه هستند.»
او به خبرگزاری فرانسه گفت: «با گذشت زمان، یافتن اجساد در این وضعیت بیشتر و بیشتر شد. حتی برخی از آنها هنوز چشمان خود را داشتند، عضوی که معمولاً سریع تجزیه می‌شود.»
در اواخر دهه ۱۹۸۰، هر سال حدود ۵۰ مومیایی در مقبره پیدا می‌شد، اما این میزان به تعداد انگشت شماری در سال کاهش یافته است.
پاداش پس از مرگ؟به گفته ورگارا، با وجود تلاش‌های متعدد کارشناسان برای توضیح این پدیده، که در کشورهایی مانند مکزیک و ایتالیا نیز مشاهده شده است، دلیل مومیایی‌سازی خود به خود در سن برناردو هرگز مشخص نشده است.
ورگارا گفت:« برخی از مردم محلی «بر این باورند که این فرآیند (مومیایی کردن) به این دلیل است که فرد خیلی خوب بوده است و این یک پاداش پس از مرگ است. دیگرانی هستند که این را یک مجازات می‌دانند.»
تعدادی از مردم نیز بر این باورند که این اتفاق به دلیل رژیم غذایی سالم ساکنان سان برناردو و شیوه زندگی فعال و کشاورزی آنها است. اما این گفته در خصوص تمام اجساد صدق نمی‌کند؛ یکی از مومیایی‌ها متعلق به خورخه آرماندو کروز است که بیشتر عمر خود را در شهر بزرگ بوگوتا گذراند و برای مرگ به زادگاهش بازگشت.
هیچ الگوی مشخصی برای مومیایی‌سازی‌ها وجود ندارد؛ کسانی که درگیر این فرایند هستند، در سنین مختلف بوده‌اند و هیچ جنسیت یا نوع بدن خاصی غالب نیست. ورگارا گفت هیچ بخش خاصی از این گورستان وجود ندارد که مومیایی‌های بیشتری نسبت به بقیه داشته باشد. بسیاری معتقدند که پاسخ باید در خزانه‌های دفن باشد.
اولین مومیایی‌ها در سن برناردو تنها پس از افتتاح این گورستان که هیچ گور زیرزمینی ندارد، پیدا شد. ورگارا گفت، قبل از دهه ۱۹۶۰، این شهر دارای دو محل دفن بود که حتی یک مورد مومیایی شناخته شده نداشت. او افزود که آب و هوای این منطقه مرطوب است که معمولاً به تجزیه کمک می‌کند نه اینکه مانع آن شود.
دانیلا بتانکور، انسان شناس از دانشگاه ملی کلمبیا، گفت که این پدیده می‌تواند به دلیل قرار گرفتن این گورستان در یک شیب تند کوه باشد.
بتانکور به خبرگزاری فرانسه گفت که این فرضیه هنوز نیاز به آزمایش دارد. مطالعه‌ای درباره آنچه اتفاق می‌افتد و شرایط خاصی که باعث می‌شود مردم مومیایی شوند، وجود ندارد. بستگان اجساد مومیایی شده باید اجازه نمایش آنها را در موزه بدهند.»
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است